მაგრამ ფერწამხდარი მთვარე, ისევ ფანჯრის მიღმა მხვდება, როცა უშენობით მთვრალზე, გულზე დამადგები სევდად. ვხვდები მივაფლანგე დრო და ვხვდები რომ ცხოვრება მიდის, შენ კი არ მიბრუნებ საშლელს, ადრე რომ ტკივილებს ვშლიდით.
სიტყვებს ტუჩებზევე ვიკვნეტ – სიმწრით –ავიტყავე სულ მთლად. და რა იქნებოდა მორჩეს ცხოვრება, რომელიც, თუნდაც, ასე ვთქვათ უფლისგან მერგო, ძღვნად თუ, საჩუქრად თუ, ისე, დროს რომ ვერ გავუსწრებ ვგრძნობ და კვლავაც დალოდება მიწევს...
