ერთი ლამაზი ისტორია
კარგად მახსოვს ის დღე, როდესაც პირველად დაგინახე. თითქოს არც შემიმჩნევია, მაგრამ რაღაც მაინც ვიგრძენი.რაღაც ისეთი, რისი სიტყვებით აღწერაც შეუძლებელია. მეგონა, რომ დიდხანს ველოდი შენთან შეხვედრას, თუმცა არც კი გიცნობდი. იმ დღიდან შენი სახე სულ თვალწინ მედგა. ჩემს ცხოვრებაში უეცრად გამოჩენილ კაშკაშა ვარსკვლავს გავდი, რომელიც მუდამ გზას მინათებდა.
სუსხიანი ღამე იყო. გარეთ ვსეირნობდი და შენზე ვფიქრობდი. უეცრად უკნიდან ვიღაცამ ხელი დამადო, შეშინებული შემოვბრუნდი და შენ დაგინახე. ნამდვილად შენ იყავი. ჩემს ბედნიერებას საზღვარი არ ჰქონდა. შენ საათი მკითხე, გიპასუხე, მაგრამ ადგილიდან არ დაძრულხარ. ალბათ შენც იგივეს გრძნობდი რასაც მე, ჩვენი პირველი შეხვედრისას.
ეს დღე არასოდეს დამავიწყდება. არასოდეს დამავიწყდება ეს ბედნიერი წამები, ეს ხომ ჩვენი ლამაზი ისტორიის დასაწყისი იყო.
აქედან დაიწყო ჩვენი ამბავი, ჩვენი ცხოვრების ულამაზესი, სიყვარულითა და სიხარულით აღსავსე წლები. ამ დღიდან თავს უბედნიერეს ადამიად ვგრძნობდი. ჭეშმარიტი ბედნიერება ხომ სწორედ სიყვარულში შეგვიძლია ვპოვოთ. შენს გვერდით ყოფნა, შენი სიახლოვე და ყოველგვარი პრობლემა სადღაც უსასრულო სიცარიელეში, უკვალოდ ქრებოდა.
მახსოვს ერთ საღამოს ზღვის ნაპირას ვისხედით, ვუყურებდით მზის ჩასვლას და ტალღებს რომლებიც ნაპირს ეხეთქებოდნენ. მხოლოდ მე და შენ… და კიდევ ზღვა, რომელიც თითქოს გრძნობდა ჩვენს სიყვარულს, თითქოს მასაც უხაროდა ჩვენი ერთად ყოფნა. სიჩუმე იყო… ირგვლივ ფოთოლიც კი არ კრთოდა… შენ კი უსასრულოდ მიმეორებდი ამ სიტყვებს: მიყვარხარ, მიყვარხარ, მიყვარხარ…
წლები მიფრინავდა…
რა თქმა უნდა უამრავი დაბრკოლება დახვდა წინ ჩვენს სიყვარულს, მაგრამ ეს გრძნობა ყველაზე და ყველაფერზე ძლიერი აღმოჩნდა, წლებს გაუძლო და დღემდე მოაღწია. ახლა კი ვსხედვართ ბუხრის წინ და ჩვენს თავგადასავალს უკვე შვილიშვილებს ვუყვებით. ვიხსენებთ ამ ყოველივეს და თითქოს ვაცოცხლებთ ძველ ტკბილ მოგონებებს. მოგონებებს რომლებსაც უკვალოდ არ ჩაუვლიათ, მოგონებებმა რომლებმაც შეცვალეს ორი ადამიანის ცხოვრება და მათი ბედი სამუდამოდ დაუკავშირეს ერთმანეთს.
მართალია დავბერდით, მაგრამ ჩვენს გულებში სიყვარულის მხურვალე ცეცხლი ჯერ კიდევ არ ჩამქრალა, ჯერ კიდევ ცოცხლობს ის უდიდესი საგანძური, კაცობრიობის უდიდესი მონაპოვარი, უდიდესი გრძნობა, რომელსაც სიყვარული ჰქვია.
გახსოვდეთ, რომ სიყვარული სიბერესთან კი არა დავიწყებასთან ერთად ქრება!
|
