არ ვიცოდი ამ უცნობისთვის რა მეთქვა.ის იმას მთავაზობდა რაც ყვედაზე ძალიან მინდოდო მაგრამ ხუთი წუთის წინ გაცნოთილ ბიჭს რატომ უნდა წავყოლოდი?ბოლობოლო ჩადგებოდა ეს ქარიშხალიც და მერე გავფრინდებოდი მაგრამ გვიან ხომ არ იქნებოდა?გადაწყვეტილების მიღება მიჭირდა ის კი მოთმინებით მელოდა და მღელვერების ნიშან წყალიც კი არ ეტყობოდა.რა მექნა?მაგრამ ბოლოს მაინც...
–იცი მემგონი სჯობს უფრო დამშვიდებულ ამინდში სხვა რეისს გავყვე–დიდი გაჭირვებით ვუთხარი,ღმერთო რა სულელი ვარ გულში ვილანძღებოდი
–დარწმუნებული ხარ?-ტუჩის კუთხეში მქრქალმა ღიმილმა გადაურბინა–არამგონია მერე მიგიღონ იმ შენს სასწავლებელში
–ვითომ რატომ არ მიმიღებენ?-მისმა თავდაჯერებულობამ გამაღიზიანა
–არ იცი რომ ესეთ სასწავლებელში ყველაფერს წინასწარ თვლიან და ყველა მოსწავლე ვინც ორ დღეზე მეტზე მეტს დაიგვიანებს რიცხავენ–ისე დამაჯერებლად ლაპარაკობდა რომ თავში რაღაცამ შემძახა"ნუ სულელობ გაყევი მაგ ბიჭს ეგ შენი ერთადერთი შანსია"
შემდეგ ისევ უცნობის ხმა გავიგე–აბა რას ეტყვი,წამოხველ თუ არა?თვითმფრინავი მალე უნდა აფრინდეს სულ აქ ვერ ვიდგებით
პრინციპში მე გადაწყვეტილება უკვე მიღებული მქონდა მაგრამ ციტა ხომ უნდა მელოდინებინა ეგრევე ხომ არ ვეტყოდი პასუხს.რამდენიმე წამიანი ვითომდა ფიქრის შემდეგ საკმაოდ სერიოზული გამომეტყველებით ვუთხარი
–კარგი თანახმა ვარ წამოვალ შენი თვითმფრინავით–დიპლომატიურად შევხედე
–ვიცოდი რომ ჭკვიანი იყავი–გამიღიმა შემდეგ კი ხმადაბლა ჩაიბურტჩენა–მაგარი ვარ,მადლომა ძმა–დაბნეულმა შევხედე მაგრამ მისი ნათქვამიდან აზრი ვერ გამოვიტანე.–ხო მართლა მე ტედი მქვია–უცნობი ცნობილი გახდა
–ლილი–მეც ვუთხარი ჩემი სახელი
–სასიამოვნოა
–ჩემთვისას–უხერხულად გავუღიმე
ცოტა ხანი ორივენი ვდუმდით შემდეგ კი როცა აეროპორტილან გავედი ტკითხა–ლილი შეიძლება უტაქტო გეგონო მაგრამ რაღაც მინდა გკითხო.ტელევიზორს საერთოდ არ უყურებ?-ყველაფერს მოველოდი ამის გარდა
–კი,ხანდახან,როცა დრო მაქვს ანუ არც ისე ხშირად–დავიბენი ტედს კი სიცილი აუვარდა
–რა გაცინებს?–შევუბღვირე
–არა,არფერი–ჩაიფხუკუნა–ახლა გასაგებია
–რა არის გასაგები?-ისევ გაურკვევლობა
–არაფერი დაივიწყე–მითხრა და გაჩუმდა.
რაკი არაფრის თქმა არ უნდოდა მეც არ ჩავძიებივარ უბრალოდ დავივიწყე
და ტრაპზე არედი მაგრამ სანამ თვითმფრინავში შევიდოდი ყველაფერს კიდევ ერთხელ მოვავლე ფვალი და რატომღაც გული დამწყდა, ვხედავდი ალასკის ულამაზეს ხედებს და ალბათ სადღაც იმ მთებს იქით ჩემი სახლიც იყო.საშინელი გრძნობა დამეუფლა თითქოს აქაურობას ბოლოჯერ ვხედავდი ზუსტად ისე როგორც მამაჩემს.
მაგრამ ცუდი ფიქრები გონებიდან გავდევნე და თვითმფრინავიც აფრინდა.
ტედის გვერდით დავჯექი.თვალები დახუჭული ქონდა და მეგონა ეძინა მაგრამ შევცდი როგორც კი ხმაურო შემოესმა მე გამომხედა.
–მოგეწონა?-თვითმფრინავის დიზაინზე მკითხა
–კი ძალიან კარგია–მართლა ლამაზი იყო.–ისე შენ ალასკაზე რა გინდოდა?
-ალასკაზე არაფერი.მე კანადიდან მოვფრინავ მაგრამ რაღაც პრობლემები შეიქმნა და აქ დაჯდომა მოგვიწია.
–აჰა გასაგებია–თავი მექანიკურად დავუქნიე
–ალასკაზე მშობლებთან ერთად ცხოვრობ არა?
-მამასთან ერთად–უსიამოვნო თემაზე ჩემოვარდა საუბარი–გაყრილები არიან და...
ალბათ თვითონაც მიხვდა ამას და სხანაირად მკითხა–და ან ძმა გყავს?
-კი ტყუპისცალი,რეიჩელი ქვია
–მაგარია-გამხიარულდა–გგავს?
-გაჭრილი ვაშლივით–გამეცინა
ლოს–ანჯელესამდე კიდევ ბევრ რამეზე მოვასწარით საუბარი.ტედს საოცარი იუმორი აღმოაჩნდა და ჩაბჟირებამდე მაცინა. ძალიან კარგად ვგრძნობდი მის გვერდით თავს და გავშინაურდით.
თორმეტის ნახევარზე კი თვითმფრინავი დაჯდა და ჩვენც ქვევით ჩამოვბარგდით
–ღმერთო როგორ ცხელა რა უბედურებაა–ავწუწუნდი და მოსაცმელი გავიხადე ტედი კი იცინოდა
–რა ცხელა ვერ ხედავ ცაზე ღრუბლები რომ არის?
-დამამშვიდე ახლა თუ ამ ამინდში მიჭირს წარმომიდგენია მერე რა იქნება თან სულ დავიწვები–შევჩივლე
ტედმა კი ერთხელ გაიქნია თავი და ზედ კაპიუშონი წამოიხურა და სათვალეები გაიკეთა მე კი ვერ მივხვდი რაში დასჭირდა.
როგორც კი აეროპორტში შევედით მკლავში ჩამავლო ხელი და შენობიდან სწრაფად გამომიყვანა
–რას შვრები?–გაკვირვებულმა ვკითხე
–დამიჯერე ასე არის საჭირო–ახსნა განმარტებების გარეშე მოკლედ მომიჭრა მე ცოტა გავბრაზდი მაგრამ მალევე გადამავიწყდა ჩემი ბარგი გამომიტანეს და მივხვდი რომ გამომშვიდობების დრო დადგა.
ტედთან მივედი და ვუთხარი
–დიდი მადლობა აქ რომ ჩამომიყვანე–გულწრფელად ვეთხარი
–შენ რა მემშვიდობები?-რატომღაც გაუკვირდა
–ჰო აბა რა უნდა ვქნა.
–ჯერ ბოლომდე უნდა დაგაბინავო–გამიცინა მაცდური ღიმილით
–ვერ მივხვჟი რას გულისხმობ
–ოხ ლილი-თავი დანანებით გაიქნია–რას და შენს საცხოვრებლამდე უნდა მიგიყვანო
–აამმმ....არ გინდა იყოს არ არის საჭირო
–არ შემეწინააღმდეგო–მაჩვეგებელი თითი ამიწია გამაფრთხილებლად–მიდი ეხლა დარეკე და გაარკვიე სად უნდა მიგიყვანო
მე კიდე მინდოდა რაღაცის თქმა მაგრამ გამაჩერა და ტელეფონზე მანიშნა.სხვა რა გზა მქონდა ჯენის ნიმერი ავკრიფე და დაველოდე როდის მიპასუხებდა.პირველივე ზარზე აიღო ლა ყვირილი დამიწყო
–შე სულელო გოგო რომ გირეკავდი რატომ არ იღებდი?ისე მანერვიულე არ ვიცოდი სად წავსულიყავი კინაღამ უკან გამოვბრუნდი.მამშენსაც ვერ ვურეკავდი შემეშინდა არ მენერვიულებია არანორმალურო რომ გნახავ დაგახრჩობ–ჯენი იმხელაზე ღრიალებდა ტედსაც ესმოდა და ჩუმად ხითხითებდა–ეხლა სად აგდიხარ?იმედია სახლში დაბრუნდი
–არა ლოს–ანჯელესში ვარ–ჩუმად ვუთხარი და ტელეფინი ყურისგან მოშორებით დავიჭირე
–სად ხარ?-შეიცხადა–მატყუებ. რანაირად მოახერხე?მომიყევი
–ახლა მაგის თავი არა მაქვს მისამართი მითხარი სად მოვიდე და მერე მოგიყვები
–არაფრის თქმის ღირსი არა ხარ შენ მაგრამ ჯანდაბას ჩაიჭერე
–იყოს დავიმახსოვრებ
ჯენიმ მისამართი მითხრა და ტედის მძღოლმა იქითკენ წაგვიყვანა.
როცა დანიშნულების ადგილზე მივედით მანქანანიდან ბარგი გადმოვაწყვე და წასვლას ვაპირებდი რომ ტედმა მითხრა
–ასე უბრალოდ წახვალ?-მაშინვე მივხსდი რასაც გულისხმობდა და საწერ კალმით შუბლზე ჩემი ნომერი წავაწერე
–შემეხმიენე–ვუთხარი და გავშორდი...
|
