მას ყავისფერი თვალები ჰქონდა და შევერცხლილი თმები.
ასაკში შესულს სახეზე ღრმა ნაოჭებს ვუძებნიდი,მაგრამ
უშედეგოდ… ვერ ვპოულობდი. ვეუბნებოდი შენნაირი მოხუცი
მინდა ვიყო-თქო. იღიმოდა და მეუბნებოდა -”ჩემს ასაკამდე
ტკბილად გაგეტარებინოს ცხოვრება,ბებიო”.
ის ჩემი ბებია იყო,მხოლო ჩემი. სიკვდილის წინაც ვუყვიროდი
ამას-შენ მხოლოდ ჩემი ბებია ხარ-თქო. აღარ სუნთქავდა,მაგრამ თვალებიდან
ცრემლები ღვარად მოსდიოდა.განიცდიდა-მე რომ განვიცდიდი….
მკვდარიც კი…..
მთელი ბავშვობა მის საწოლში გავატარე.მოვექცეოდი კედელსა და
ბებიას შორის,შემოვხვევდი წელზე ხელს,ზურგზე მივადებდი ლოყას და
ასე ვიძინებდი. როცა არ მეძინებოდა ვაღვიძებდი მძინარეს,არ მეძინება-თქო…
ცხვრები დაითვალე ბები,აბა ნახე,რამდენი ცხვარი გყავს ფერმაშიო და
წარმოვიდგენდი მინდორზე გაშლილ ცხვრებს და ვითვლიდი და
ვითვლიდი დაძინებამდე….
ვერ ავუსრულე ოცნებები,ვერა….. იმდენი იმედი და ოცნება
ჰქონდა ჩემთან დაკავშირებით და მე ვერაფერი გავაკეთე,ვერაფერი
შევძელი… ალბათ არ ველოდი მის სიკვდილს 24 საათში და
არ ვჩქარობდი…
ჩამიკრავდა გულში,მაკოცებდა ლოყებზე,თვალებზე,კისერზე და ყურში
მეჩურჩულებოდა – "ჩემი ჟანგბადი ხარ,ჩემი სუნთქვა,ჩემი იმედიო”-ო.
მე კი ამ დროს სულ დუმბაძის ოლღა ბებია მახსენდებოდა და მეცინებოდა….
თუმცა ვფიქრობდი,რომ ჩემი ბებია,ოლღა ბებიაზე საყვარელი იყო,ყველაზე
საყვარელი-საყვარელ ბებიებს შორის… აგებდა ჩემზე ოცნების კოშკებს და
მეორე დილით მაცინებდა ამაზე. მეტი საფიქრალი არ მაქვს,წუხელ კიდევ
თითქმის არ მეძინაო მეუბნებოდა…
სულ ვკამათობდით,ვჩხუბობდით,ვეჯიბრებოდით ერთმანეთს….
თუმცა არასდროს აუწევია ხმისთვის,არასდროს.ისეთი თვალებით
იცოდა ამ დროს გადმოხედვა,ნაწყენი,სევდიანი,ყავისფერი თვალებით….
ლაწირაკი ხარ და ვერ ხვდებიო მეუბნებოდა და გაბუტული
თავის ოთახში უჩინარდებოდა. მერე ვნერვიულობდი,რომ ვაწყენინე…..
ბევრჯერ უმიზეზოდ…. ბევრჯერ მხოლოდ იმის გამო,რომ ხასიათზე
ვერ ვიყავი და არ მინდოდა ვინმესთან ლაპარაკი. შევიდოდი ოთახში
მერე ,პატიებას ვთხოვდი და ახლა მე ვუკოცნიდი ლოყებს,
თვალებს… ის კი ძველებურად,სიყვარულით მიკრავდა გულში
და რატომ ხარ ასეთი ჯიუტიო მეუბნებოდა.
მივუწვებოდი გვერდით,მის ხელისგულს ლოყაზე მივიდებდი და
ასე ვჭორაობდით…. ათასგზის მოყოლილი ისტორიებს ისე მიყვებოდა,
თითქოს პირველად ყვებაო….. მეც ისეთი სახით ვუსმენდი,
თითქოს პირველად ვისმენდი.ბოლოს ვეუბნებოდი,ეს ისტორია
ვიცოდი-თქო და ბრაზდებოდა,აბა რას მაქაქანე ამდენ ხანსო .
